RIPHAEI

RIPHAEI

montes. Ρ῾ιπὴ Graecis impetus est, unde dicti Riphaei vel Rhipaei montes Scythiae a ventis inde cum impetu flantibus. Dalechampius in notis ad Plinium, l. 5. c. 27. ubi fit mentio horum montium: Fallitur (inquit) Plinius, nulli enim exsistunt Riphaei montes. Ubi non solum negat hos montes ullibi gentium esse, sed putat omnes montes dici posse Riphaeos, in quibus venti flant cum impetu. Itaque Riphaei montes nullibi sunt signate. Ptolemaeo ita vocantur montes, ubi oritur Tanais. Ita Virgil. l. 4. Georg. v. 517.

Solus Hyperboreas glacies, Tanaimque nivalem,

Arvaque Riphaeis numquam viduata pruinis

Lustrabat. —— ——

Damastes ultra Arimaspos eos submovet. Ait enim ille. εν τῷ περ` ἐθνῶν Α῎νω Σκυθῶν Ι᾿ςςηδόνας οἰκεῖν, τούτων δ᾿ ἀνωτέρω Α᾿ριμάςπους, ἄνω δ᾿ Α᾿ριμάςπων τὰ Ρ῾ίπαια ὄρη ἐξ ὧν τὸν βορέαν πνεῖν, χίονα δ᾿ αὐτὰ μή ποτε ἐλλείπειν ὑπὲρ δὲ τὰ ὄρη ταῦτα Υ῾περβορέους καθήκειν εἰς τὴν θάλαςςαν. Unde Catullus in Carm. penultimo, v. 6.

Usque ad Hyperboreos, et mare ad Oceanum.

Dionysius, ubi gentes enumerat inter Istrum, Pontum Euxinum, Maeotimque paludem, et inter glacialem Oceanum, incolentes:

Κεῖθι καὶ Α᾿λδήςκοιο καὶ ὕδατα Παντικάπαο

Ρ῾ιπαίοις εν ὄρεςςι διάνδιχα μορμύρουςι.

Τῶν δὲ παρὰ προχοῇςι πεπηγότος ἐγγυθι πόντου

Η῾δυφαὴς ἤλεκτρος ἀέξεται.

Ubi Eustathius ait, eum non ostia sed fontes horum fluminum intelligere: quod etiam ex Festo Avieno huius Poetae interprete plane patet. Sic enim ille:

—— Tunc aequora Panticapaei

Aldescique tibi caeso de vertice surgunt

Riphaei montes, ibi durâ saepe sub Arcto

Densa pruinosos eructant nubila nimbos.

Priscianus perperam per πεπηγότα πόντον mare Euxinum intelligit. Verba eius haec sunt:

Hîc sunt Aldesci quoque Panticapique fluenta:

Dividui currunt Riphaeis montibus ambo.

Immkiscent qua se Ponti glacialibus undis,

Nascitur electrum praefulgens luce nitenti.

Nemo enim unquam electrum ad Pontem Exuinum nasci, vel legi tradidit. Mela, l. 1. c. ult. Ultra surgit mons Riphaeus, ultraque eum iacet ora, quae spectat Oceanum. Eundem Riphaeis montibus tribuit situm Aethicus Cosmographus: Europae incipit inttium sub plaga Septentrionali, a fluvio Tanai, qua Riphaei montis ardua Sarmatico adversa Oceani, Tanaim fluv. fundunt. (Unde Lucan. l. 3. v. 273.

—— Vertice lapsus

Riphaeo Tanais.) ——

Ptolemaeus eôdem hôc situ Hyperboreos describit montes: perperam eos ac falso a Riphaeis, quos male adversum Tanais collocat ortum, diversos faciens; quum fuerint iidem. Aethicus aliô locô utrumque nomen confundens, Fluvius, inquit, Tanais nascitur de monte Hyperboreo, qua sunt Riphaei montis ardua. Horum montium iuga dicta fuisse Obia, iam inde ab antiquis saeculis ex Athenaeo, l. 6. c. 4. colligit Cluverius; quamquam ibi mirifice tum res tum rerum nomina confunduntur. Verba eius haec sunt: Καὶ τά τε πάλαι μὲν Ρ῾ιπαῖα κα λούμενα ὄρἠ εἴθ᾿ ὕςτερον

Ο῎λβια προςαγορευθέντα νῦν δὲ Α῎λπια. Alpes quidem antiquis Graecis Riphaeos fuisse appellatos montes, testatur Proptarchus, vetus auctor. Stephan. ex emendatione magni Cluverii: Πρώταρχος δὲ τὰς Α῎λπεις Ρ῾ιπαῖα ὄρη οὕτω προςαγορεύεςθαι καὶ τοὺς ὑπὸ τὰ Α῎λπεια ὄρη κατοικοῦντας πάντας, Υ῾περβορέους ὀνομάζεςθαι. Huic adsentiuntur Aeschylus et Apollonius; huius verba in 4. Argon. de Istro fluv. haec sunt:

—— Πηγαὶ γὰρ ὑπὲρ πνοίης βορέα,

Ρ῾ιπαίοις εν ὄρεςςιν ἀπόπροθι μορμύρουςι.

Ubi Scholiast. Τὸν Ι῎ςτρον φηςὶν ἐκ τῶ Υ῾περβορέων καταφέρεςθαι, καὶ τῶ Ρ῾ιπαίων ὀρῶν. Οὕτω δὲ εἶπεν, ἀχολουθῶν Αἰχύλῳ, εν λυομένῳ Προμηθεῖ λέγοντι τοῦτο. Vide plura apud Cluver. de Germ. Antiq. l. 1. c. 1. Doctissimus Is. Vossius ad ista verba Melae l. 1. c. 19. Tanais ex Riphaeo monte deiectus: haec notat. E lacu, quem vasta undique cingit planities, oritur Tanais. Montes isti Riphaei aeque sunt fabulosi, ac Hyperborei. Observatione dignum, in toto Septentrione non esse montes, qui insignem habeant celsitatem. Nam quae de monte Sloto, qui sit sub ipso Polo, aut aliis in Septentrione excelsis narrantur montibus, merae sunt fabellae, quibus miror Scaligerum, et alios saeculi nostri Philosophos, aurem accommodâsse. Norwagici montes omnium, qui sunt in Septentrione, altissimi esse creduntur, attamen illorum nullus est, qui ad 2. stadiorum perpendiculum assurgat. In reliquo Septentrione raro vel unicum aequant stadium, quantoque plo viciniores fiunt, tanto magis decrescunt. Contra vero torridae zonae montes, ac huic vicini omnium sunt celsissimi. Huius rei causa haec est. In regionibus zonae fervidae subiectis, ubi nulli sunt montes excelsi, qui nubibus caput inferant, ibi etiam nullae pluviae usque ad terram perdurant. Sic itaque disposuit naturae Auctor, ut plurimi in calentibus et siccis regionibus montes sint, in quorum sinubus aqua collecta ad terram perveniat, quae absque illa mortua et inhabitabilis sit futura. At vero in frigidis regionibus, ubi non est tantus aestus, ut pluviae, antequam in terram decidant, consumantur, aut lapsae deficiant; ideo opus non fuit, tam vastas erigere moles, ad aquam, tam alte excipiendam, quae etiam absque illis satis copiose, et quandoque nimium descendit. Hinc fit, ut in Septentrione flumina non e montibus, sed e lacubus, et aquis in plano stagnantibus plerumque profluant, quod in regionibus fervidis aut numquam, aut quam rarissime contingit. Nic. Lloydius. Vide Rhiphaei. Ex his montibus Aldescum et Panticapen fluere Dionysius Afer testatur. Ferrar.